Van Eskimo jongen naar innerlijke rust

Van Eskimo jongen naar innerlijke rust: Alleen, maar nooit eenzaam

Vandaag had ik een bijzondere QHHT-sessie met een klant die regelmatig worstelt met een gevoel van eenzaamheid. 

Alleen zijn voelt voor haar als een last, iets waar ze moeilijk mee om kan gaan.
Maar tijdens haar sessie ontvouwde zich een prachtig inzicht.

We reisden terug naar een vorig leven, waar ze een klein Eskimo-jongen was.
Gehuld in warme pelzen, omringd door uitgestrekte ijsvlaktes die zich eindeloos voor haar uitstrekten.
Geen mensen in de buurt, geen dorpen of steden, alleen de immense, witte leegte.
En toch… ze was niet alleen. Rond haar speelden trouwe husky’s, haar enige metgezellen.
Dit jongetje groeide op in de kou, leerde overleven, speelde met de honden en genoot van de rust en eenvoud van zijn bestaan.

Toen we door belangrijke momenten in dat leven gingen, bleek dat ze vrijwel altijd alleen was.
Maar dat voelde niet als een gemis. Het was een diepgeworteld gevoel van tevredenheid, een natuurlijke staat van zijn. Zelfs op de dag dat haar leven eindigde, lag ze alleen in haar tentje,  toch was er geen eenzaamheid.

Alleen zijn voelde veilig, vredig en compleet.

Toen ik haar Hogere Zelf vroeg waarom juist dit leven werd getoond, kwam het antwoord: “Het is oké om alleen te zijn.”

En dat raakte iets essentieels. Alleen zijn betekent niet per se eenzaam zijn.
Het kan juist een moment van diepe verbinding met jezelf zijn, een kans om rust en vreugde te vinden in je eigen gezelschap. Dit inzicht gaf haar een nieuw perspectief op haar huidige leven.
Misschien is alleen zijn niet iets om te vrezen, maar iets om te omarmen.

Een prachtige boodschap die velen van ons kan helpen.