Hoe een Romeinse soldaat haar hielp haar innerlijke oorlog te stoppen

Over een vrouw die dacht dat ze raar was.

Over een vrouw die altijd twijfelde aan de liefde, tot ze begreep waarom.

Een paar weken geleden had ik een bijzondere QHHT-sessie met een lieve vrouw. Ze kwam bij me omdat ze vooral heel nieuwsgierig was, zonder al te veel verwachtingen, gewoon open voor wat er mocht komen.

Deze klant was begin veertig. Warm, zacht, een vrouw die je meteen vertrouwt.Toen ik haar vroeg wat haar hier bracht, zei ze:“Ik weet het eigenlijk niet juist, ik voel mij vaak onzichtbaar. Vorig jaar had ik een burn-out, ik voel mij nog niet 100% mezelf".Een vorig leven in een koud, stil dorp

“Ik moet alles zelf doen,” zei ze. “En alles moet kloppen. Als iets onverwacht verandert, raak ik compleet van slag.”Ze noemde zichzelf perfectionistisch. Vooral in relaties. "Liefde? Dat laat ik liever niet te dichtbij komen.”

Soms dragen we pijn, angst of blokkades met ons mee die we niet kunnen verklaren vanuit dit leven. Je hebt er geen reden voor, maar het is er wel. In QHHT blijkt dan vaak dat de oorsprong in een vorig leven ligt. Maar waarom zou iets dat lang geleden gebeurde, vandaag nog invloed hebben?

Vorige week kwam er een jonge vrouw bij me in de praktijk. Ze is begin dertig, werkt als marketeer en is rationeel gezien succesvol. Maar iets zat al jaren niet goed.Ze voelde zich altijd anders. Alsof ze tussen de regels van het leven leefde, dingen aanvoelde die anderen niet opmerkten, maar daar nooit woorden aan gaf.Ze zei: “Ik weet vaak dingen gewoon. Maar ik hou het voor mezelf. Want als ik het zeg, denken mensen dat ik raar ben.” “Het voelt alsof er iets in mij wacht om wakker te worden, maar ik durf het niet toe te laten.”

Je ligt ontspannen, je ademhaling is rustig en ineens zie je beelden. Misschien een oud dorp, een andere tijd, gezichten die je niet kent, maar die toch vertrouwd aanvoelen. Na een QHHT-behandeling komt bij veel mensen dezelfde vraag op:"Heb ik dit nu verzonnen? Of was dit echt?"

Ze kwam een paar maanden geleden mijn praktijk binnen met een zachte glimlach, maar haar ogen verrieden iets anders: uitputting. Verpleegkundige, moeder van twee, altijd “aan”. Ze voelde zich leeg, opgebrand en had geen idee waarom rust nooit echt rust bracht. In haar woorden: “Alsof ik altijd op de achtergrond leegloop, ongeacht wat ik doe.”Tijdens de QHHT-sessie werd al snel duidelijk dat haar ziel dit gevoel van leeggezogen worden al veel langer kende dan dit leven.

Ken je dat gevoel van onrust dat nergens vandaan lijkt te komen? Alsof er iets wringt, maar je kunt er niet precies je vinger op leggen. Misschien is je leven ogenschijnlijk op orde, maar toch voel je je ontevreden, rusteloos of ‘niet helemaal jezelf’. Grote kans dat dit geen toeval is, maar een innerlijke roep van je ziel.

Toen we haar Hogere Zelf om heling vroegen voor haar rug, voelde ze plots warmte op die plek. Ze kreeg ook concrete tips: blijf yoga doen en ga vaker wandelen in de natuur. Simpel. Helend. Aards.En hier komt het gekke deel: na de sessie voelde ik me ineens opgeladen.Voor het eerst in weken kon ik zonder gevloek in en uit bed rollen. Alsof ik ook een vleugje heling had meegepikt, gewoon door erbij te zijn. Er werd niks gezegd over mijn rug, maar de energie deed z’n werk.Dus ja, ik ga haar tips ook zelf toepassen. Want blijkbaar is luisteren naar het Hogere Zelf - zelfs dat van iemand anders - al helend op zich.