De genezeres die zichzelf vergat

Hoe een vorig leven als kruidvrouw leidde tot heling in het nu. 

Ze kwam een paar maanden geleden mijn praktijk binnen met een zachte glimlach,
maar haar ogen verrieden iets anders: uitputting.
Verpleegkundige, moeder van twee, altijd “aan”.
Ze voelde zich leeg, opgebrand en had geen idee waarom rust nooit echt rust bracht.
In haar woorden: “Alsof ik altijd op de achtergrond leegloop, ongeacht wat ik doe.”
Tijdens de QHHT-sessie werd al snel duidelijk dat haar ziel dit gevoel van leeggezogen worden al veel langer kende dan dit leven.

Een leven als kruidengenezeres

Ze belandde in een leven in middeleeuws Europa. Ze zag zichzelf als een vrouw van het land, met diepe kennis van kruiden en heling. Mensen kwamen naar haar toe voor genezing, soms in het geheim, omdat officiële geneeskunde haar werk als bedreiging zag.
Ze hielp iedereen. Dag en nacht. Ze gaf haar energie, haar kennis, haar tijd, haar hart.
Maar niemand zag wie ze werkelijk was. Ze stond alleen en stierf uiteindelijk aan uitputting.
Niet door ziekte, maar omdat haar levensvuur langzaam opraakte, als een kaars die nooit opnieuw werd aangestoken.

De spiegel naar het nu

Toen ze uit de trance kwam, was ze stil.
Tranen rolden. “Ik leef nog steeds zo.” fluisterde ze.
Ze realiseerde zich dat haar huidige patroon, altijd zorgen, nooit pauzeren, zichzelf op de laatste plek, geen toeval was.
Het was een oud verhaal dat zich opnieuw afspeelde.

Ze zag ineens het verschil tussen geven en zelfopoffering.
Dat onvoorwaardelijk geven zonder ook maar een beetje terug te ontvangen, niet per se liefde is.
Het is zelfverloochening en op lange termijn: zelfdestructie.

Wat veranderde er?

Na de sessie besloot ze dat het toch beter was om part-time te gaan werken.
Voor het eerst zei ze nee tegen dubbele diensten.
Ze begon met schilderen, iets wat haar altijd al riep, maar waarvoor ze geen tijd had.
En misschien het belangrijkste: ze begon zichzelf net zo serieus te nemen als haar patiënten.
Niet als zorgverlener, maar als mens.

Ze mailde me maanden later: “Het voelt alsof ik mezelf aan het leren kennen ben. En ik vind haar eigenlijk best leuk.”

Reflectie

Veel mensen die in een QHHT-sessie een vorig leven ontdekken waarin ze anderen hielpen ten koste van zichzelf, herkennen het patroon direct in hun huidige leven.
Heling zit vaak niet in meer doen, maar in minder doen en jezelf eindelijk het licht gunnen dat je zo lang aan anderen hebt gegeven.