Over een vrouw die dacht dat ze te gevoelig was.

Deze klant was begin veertig. Warm, zacht, een vrouw die je meteen vertrouwt.
Toen ik haar vroeg wat haar hier bracht, zei ze:
“Ik weet het eigenlijk niet juist, ik voel mij vaak onzichtbaar.
 Vorig jaar had ik een burn-out, ik voel mij nog niet 100% mezelf".

Een vorig leven in een koud, stil dorp

Ze zag zichzelf als een jong meisje in een besneeuwd Scandinavisch dorp.
Dochter van een houthakker. Het huis was koud. Niet alleen door het weer, maar ook door de sfeer.
Elke keer dat ze iets zei, werd ze gecorrigeerd:
“Niet zagen. Wees stil. Doe normaal.”
Ze kreeg ook regelmatig een pak slaag. 
Ze leerde al vroeg: als ik stil ben, word ik niet gestraft.

De echo naar nu

Toen ze uit trance kwam, zei ze: “Ik hou mezelf al mijn hele leven in.
Niet omdat ik het wil maar omdat ik ooit geleerd heb dat het veiliger is om stil te zijn.”
Ze realiseerde zich dat haar overmatige vriendelijkheid geen karaktertrek was,
maar een oude beschermingsreflex.
Een manier om afwijzing te voorkomen.

Wat veranderde na haar QHHT sessie?

In de weken na de sessie begon ze kleine dingen anders te doen.
Ze zei ‘nee’ tegen een collega zonder zich schuldig te voelen.
Ze gaf haar mening in een groepsgesprek, voor het eerst in jaren.
En wat ze zelf heel bijzonder vond? Mensen luisterden. 
Ze werd niet afgewezen. Ze werd eindelijk gehoord.