De Italiaanse vrouw die voor zichzelf koos

Over een vrouw die altijd twijfelde aan de liefde, tot ze begreep waarom.

Deze lieve dame was een paar weken geleden bij mij voor een QHHT sessie.
Ze was halverwege de dertig, stijlvol, slim, een tikkeltje onrustig.
Ze vertelde me:
“Ik saboteer relaties. Elke keer als het serieus wordt, wil ik wegrennen. Ik snap mezelf niet.”
Ze had mooie relaties gehad. Maar altijd dat knagende gevoel:
“Zal ik mezelf verliezen? Kan ik mezelf nog wel zijn?”
In haar QHHT-sessie werd alles duidelijk.

Een vorig leven in Italië

Ze zag zichzelf als een jonge vrouw in het Italië van de Renaissance.
Een mooi meisje uit een goede familie.
Ze was verliefd op een jongen uit het dorp, geen fortuin, geen status, maar echte liefde.
Haar familie had andere plannen.
Een rijk huwelijk, een prestigieuze naam, zekerheid.
Ze weigerde. Ze vluchtte midden in de nacht en kleedde zich in de kleren van haar jongere broer.
Ze bereikte een klooster aan de rand van de bergen.
Daar vond ze vrijheid, maar ook eenzaamheid.
Ze koos voor zichzelf, maar verloor haar liefde, haar familie, haar dorp.

De echo naar dit leven

Toen ze uit trance kwam, zat ze minutenlang stil.
“Ik snap het nu,” zei ze.
“Ik ben zo bang dat liefde mij mijn vrijheid weer afneemt.”
Haar ziel herinnerde zich het dilemma: trouw aan zichzelf of aan anderen?
Ze had ooit een radicale keuze gemaakt voor haar eigen pad, maar was daarna eenzaam gebleven.
Nu was het tijd om te leren dat liefde en vrijheid samen mogen bestaan.
Dat je niet hoeft te kiezen. Dat opoffering geen synoniem is voor houden van.

Wat veranderde er?

Ze begon zachter te worden voor zichzelf.
Ze stopte met hard rennen zodra een relatie te dichtbij kwam.
Ze leerde: de juiste liefde maakt je niet kleiner, maar ruimer.
Een paar weken later mailde ze:
“Ik heb iemand leren kennen. Ik wil niet meer weglopen. Ik wil thuiskomen. Bij mezelf. Bij hem. Bij ons."