Ze was niet raar. Ze was haar tijd vooruit.

Over een vrouw die dacht dat ze raar was.

Ze zat tegenover me. Kalm, zorgvuldig, zacht.
Ze sprak over hoe ze al haar hele leven het gevoel had anders te zijn.
Ze voelde dingen die anderen niet voelden.
Zag patronen. Droomde helder. Hoorde de stilte tussen de zinnen.

Maar telkens als ze die kanten van zichzelf liet zien, voelde ze zich afgewezen.
Of nog erger: ongemakkelijk. Alsof haar energie te intens was.

Ze zei:
 “Soms denk ik dat ik gek ben.”

Dat veranderde tijdens haar QHHT-sessie.

Een leven voor de stilte

Tijdens de sessie zag ze zichzelf als een spirituele leider in een oude matriarchale samenleving.
Ze werkte met planten, leidde rituelen, vertaalde dromen en communiceerde met de sterren.
Ze was niet enkel gerespecteerd, ze was nodig.

Totdat het omsloeg.

Een nieuwe machtsstructuur kwam op. Patriarchaal. Rationeel.
Haar wijsheid werd plots bedreigend.
Ze werd niet vermoord, ze werd uitgewist.
Verbannen. Onzichtbaar gemaakt.
En zij? Ze slikte haar stem in om te overleven.
Ze vergat zichzelf om te blijven bestaan.

De echo in dit leven

Toen ze uit trance kwam, waren haar eerste woorden:
“Dit is waarom ik mezelf klein hou.”

Haar ziel zich herinnerde hoe gevaarlijk het ooit was om haar waarheid te spreken.
Haar kracht te belichamen.
Zichtbaar te zijn.

Ze realiseerde zich:
Die angst was niet van nu.
Maar hij leefde nog steeds in haar lichaam. In haar keuzes. In haar terughoudendheid.

Wat veranderde daarna

Ze mailde mij en stuurde dat ze langzaam haar wijsheid weer serieus begon te nemen.
Ze ging een cursus alternatieve geneeskunde volgen,
iets wat haar als kind al fascineerde maar wat haar familie toen zweverig had genoemd.
Ze trok kaarten. Ze droomde actief. Ze schreef boodschappen op die ze vroeger had weggewuifd.
Niet enkel om er een business van te maken.
Maar om haar band met het onzichtbare weer te eren.